Een week uit het dagboek van. Deel 6

Vrijdag 9 december

Etensresten waar de roofvogels zich tegoed aan doen, flesdopjes, stoelen her en der, stapels lege kratten; gisteravond is er weer een etentje geweest hier op de binnenplaatst en dit is wat je de volgende morgen aantreft. Het etentje, aan de gele kartonnen petjes te zien, was ter ere van ´anticorruptie dag´. Gister werd hier al mee begonnen, alle medewerkers van het ziekenhuis waren druk in de weer om schoon te maken. Alles werd aangeveegd, bomen werden gesnoeid en straten werden schoon gespoten. Hopen afval werden in de brand gezet, wat overigens nu al bijna 2 weken dagelijks in de buurt van ons openstaande raam gebeurd waardoor ons kantoor blauw ziet van de rook. Ongetwijfeld niet al te gezonde rook aangezien niets hier gescheiden wordt en alles op de brandstapel beland. Als je vraagt waarom er schoon gemaakt wordt, of waarom er anticorruptie dag is, heeft niet iedereen daar een antwoord, ze doen het gewoon. Mijn collega´s, die niet schoongemaakt hebben, wisten mij te vertellen dat het zou gaan om de bewustwording over hoe goed het nu is. Duidelijk een politiek feestje dus!
Als ik mijn mail open zie ik dat ik bericht heb van het KNGF, het genootschap voor fysiotherapeuten in NL. Mijn oproep voor docenten om hier les te geven wordt geplaatst in de FysioEnieuws en zal naar 23.000 fysiotherapeuten gestuurd worden! Veel tijd om nieuwe docenten te rekruteren hebben we ook niet meer aangezien de eerste course in januari of februari al van start moet gaan. Maar het kan toch niet anders als dat hier iets goed uit voort komt.
Ook zit in de mail mijn vliegticket naar Addis Ababa waar ik volgende week weer heen moet voor de zoveelste workshop. Zou hier echt een frequent flyer moeten zijn!
De rest van mijn dag spendeer ik aan het voorbereiden van een workshop die ik zondag ga geven. Deze workshop is een verlengde van het malnutrition/ toy box project wat ik afgelopen zomer gedaan heb samen met Dave de Amerikaanse kinderarts. Uit de pilot studie die we toen gedaan hebben, naar het effect van speelgoed en spelen op het welzijn en de opnameduur van ondervoedde kinderen bij ons in het ziekenhuis, kwam een zeer positief resultaat naar voren. Tuurlijk, iedereen kan bedenken dat een beetje aandacht, afleiding en spelen, goed is voor een kind. Maar daar waar wij in NL hele speelkamers en de CliniClowns aan je bed hebben, is hier helemaal niets. Om fondsen te werven en om geld van het ziekenhuis te kunnen krijgen, moesten we dus bewijzen dat spelen echt een positief effect op het kind heeft. En nu dat bewezen is, is het de schone taak aan Dave om geld los te peuteren bij de raad van het ziekenhuis en om zijn connecties te gebruiken om fondsen te werven. Maar omdat wij geloven in dit project, en omdat we niet willen dat het te lang stilstaat, zijn wij alvast verder te gaan. Zo hebben we de afgelopen weken workshops gegeven bij een organisatie voor vrouwen met HIV/AIDS. Zij hebben geleerd om met lokale materialen blokken, boekjes en rammelaars te maken die wij kunnen gebruiken bij het spelen met de kinderen. En omdat we mensen nodig hebben die dagelijks komen om met de kinderen te spelen, ga ik zondag een workshop geven over hoe te spelen. Yenega Tesfa, een organisatie voor straat- en weeskinderen hier in Gondar, heeft aangegeven dat zij wel met een aantal van hun kinderen wekelijks kunnen komen om te spelen met onze kinderen. Dat kan niet mooier, alleen maar kinderen die spelen! Dus komende zondag ga ik ´s ochtends workshops geven over ondervoeding, over spelen en speelgoed en dan gaan we ´s middags met z´n allen naar het ziekenhuis om daar meteen met de kinderen te gaan spelen. Heb ik niet de meest fantastische baan!
Als ik aan het eind van de dag naar huis loop word ik aangesproken door twee meisje. Ik kan zo mijn dag hebben dat ik er totaal niet op zit te wachten om een oppervlakkig, zichzelf repeterend gesprekje in slecht Engels te moeten voeren, maar vandaag kan ik het hebben. Het zijn twee ontzettend schattige meisjes van 12jaar die graag hun beste Engels met mij willen delen en zij lopen de hele weg met mij op. Het zijn van die standaard gesprekken die je wel 20x op een dag kunt voeren als je met iedereen in gesprek zou gaan die je aanspreekt, maar vandaag maakt mij dat niets uit. Ik doe zelfs mijn best om er een leuk gesprek van te maken!
Om 18uur staat Simon op de stoep, klaar om naar Dashen Brewery annex Biergarten te gaan, onze vaste vrijdagavond stek. Simon en ik zijn ongeveer tegelijk in Gondar gekomen en trekken sindsdien veel met elkaar op. Morgen gaat hij voor het eerst sinds hij in Ethiopië is terug naar Frankrijk dus daar gaan we een biertje op drinken. We vragen nog wat meer guesthousegenoten mee en zo zitten we met 7 man aan onze eigen 3 liter tap. Het grote nadeel van Dashen Biergarten is dat het nogal buiten de stad ligt. ´s Avonds terug komen is dan ook een lastigheid. Tenzij je net als ons het weet te presteren om met z´n zevenen in een bajaj (soort van tuktuk) gepropt te zitten!

Liefs, Fonda

(Dit was het laatste deel van ´Een week uit het dagboek van´. Hoop dat ik een beetje beeld heb kunnen scheppen over wat ik hier doe en hoe mijn leven eruit ziet)