Een week uit het dagboek van. Deel 5

Donderdag 8 december

Dag 3 met nagenoeg geen internetverbinding op het werk. Stroom, water, internet, het is hier allemaal nogal instabiel. Toen mijn familie hier was hebben we de halve week zonder stroom gezeten, met Mirjam moest ik emmertjes water van beneden halen, en nu is het internet aan de beurt. Gelukkig ben ik vanochtend niet op de afdeling en heb ik er geen last van. Vanuit het project van de small grant, ga ik met de field workers op pad. Een aantal maand geleden heb ik bij de VSO een aanvraag voor een small grant gedaan, een potje met geld waar je aanspraak op kan doen als je met een goed projectplan komt. Mijn idee was om een aantal documenten te schrijven voor de field workers van de CBR´s (community based rehabilitation), dit te ondersteunen door workshops en het meegaan op huisbezoeken. Het idee is ontsproten toen ik nog les gaf, met de studenten elke dag op de afdelingen van het ziekenhuis kwam en daar zoveel kinderen met brandwonden zag. Dat hoeft toch niet? Ook al heb je open vuurtjes en moet er gekookt worden op kooltjes, dan nog kan het toch voorkomen worden dat deze kinderen voor het leven verminkt worden? Ik wilde hier voorlichting in geven en de medewerkers (field workers) van de CBR´s zijn daar bij uitstek de aangewezen persoon voor, aangezien zij in de gemeenschap proberen bij te dragen aan het rehabilitatieproces en ouders en cliënt ondersteunen in alledaagse dingen. Zo ontstond mijn project op 6 programma´s te schrijven, 6 verschillende onderwerpen variërend van verslaglegging tot het omgaan en maken van simpele hulpmiddelen, en dit te ondersteunen door het geven van workshops en het meegaan als de field workers op huisbezoek gaan bij hun cliënten. Vanochtend gaan we naar 4 kindjes toe. Het eerste meisje, een zwaar gehandicapt meisje met een hersenbeschadiging, komt me bekend voor en als oma binnen komt lopen, weet ik het zeker. Dit meisje heb ik maanden geleden een aantal keer in het ziekenhuis gezien en zijn we bezig geweest een stoeltje voor haar te maken. De communicatie is moeilijk aangezien de field workers nagenoeg geen Engels spreken en mijn Amharic na de eerste 2 maanden ook geen vooruitgang meer geboekt heeft. Toch komen we er met handen- en voetenwerk uit dat ze een op maat gemaakt stoeltje heeft maar dat deze niet gebruikt worden en door de in- en uitlopende geiten aangevreten wordt. We zetten haar in het stoeltje en met een simpele oplossing van een sjaal om haar rompje om haar wat mee steun te geven, lijkt de reden waarom ze het stoeltje niet gebruikt vooralsnog opgelost. Daarna gaan we naar een doof meisje en leer ik gebaren voor woorden die ik in het Amhaars niet eens uitspreken kan. Het meisje is zwaar onder de indruk dat ik ook gebarentaal ken en gooit haar eigen boekje aan de kant en wil mijn Nederlandse gebaren leren. Als ik weg ga zwaaien we naar elkaar, dat is dan gelukkig weer universeel. Het jongetje waar we daarna naar toe gaan is heel erg ziek. Ook hij heeft een hersenbeschadiging en is heel zwak. Er wordt gezegd dat hij 12 jaar oud is maar als ze 4 gezegd hadden, dan had ik ze ook geloofd. Hij ligt op een bedje waarvan de bodem bestaat uit gevlochten dierenhuid en de lakens liggen verkreukelt onder zijn dunne en tere lichaampje. Zij longetjes zitten vol en hij heeft amper kracht om te hoesten. Vanochtend is hij naar de kerk geweest en is daar helemaal ingesmeerd met as. Waarom precies wordt mij niet duidelijk maar het moet hem op een of andere manier beter maken. Het laatste meisje waar we heen gaan heeft haar been gebroken gehad en heeft nog moeite met lopen. Ze gebruikt een stok, wat ook echt niet meer is dan een tak van een boom, om te kunnen lopen. De wond van de operatie ziet er niet goed uit en met de hygiëne in het huisje, geen stromend water, een aarden vloer, kippen en geiten die in- en uitlopen, heb ik er een hard hoofd in dat dat goed gaat komen.
´s Middags kan ik niet meer mee omdat ik een interactieve sessie over statistiek bij ga wonen. Had me inderdaad wel een betere invulling van mijn middag kunnen bedenken maar dyscalculities als ik ben, is dit echt geen overbodige luxe.
s´ Avonds moet ik verplicht aan de courgette, de anderhalve kilo aan courgettes die ik vorige week uit de hoofdstad meegenomen heb moeten echt gegeten worden. Aangezien ik daar ook lasagnebladeren gekocht heb, waag ik me aan homemade lasagne en durf ik het aan om Judy en Annelies uit te nodig. Wat je allemaal wel niet leert te maken als je de Appie Happie moet missen! De lasagne is, naar eigen mending, ontzettend goed gelukt maar het meest verrukt zijn mijn gasten nog wel over de kaas; echte Hollandse Milner 30+ belegen kaas. Een traktatie! Nadat de fles wijn meester gemaakt is, heb ik een skype afspraak met Marianne, eindelijk maar dan toch! En ja hoor, alsof de goden er meer spelen, het lukt ons niet om verbinding te krijgen. Om de een of andere mysterieuze reden zie ik Susanne wel online zodat ik haar, maar één dag te laat, alsnog kan feliciteren met haar verjaardag. Maar ondanks dat zowel Marianne als ik online een half uur op de ander heb zitten wachten, hebben we uiteindelijk dan toch elkaar te pakken gekregen. Geduld is een schone zaak, dat leer je hier wel! (hoewel geen garantie….)

Tot morgen,

Liefs, Fonda