Een week uit het dagboek van. Deel 3

Dinsdag 6 december

“Allah Akbaaaar” is mijn wekker om 4.35. Als hij een half uur later nog een keer begint, gevolgd door een jammerende hond, is mijn slaap helemaal over en sta ik maar op. Missie voor vandaag: Stata, het statistiek programma wat ik voor mijn opleiding Public Health nodig heb, aan de praat krijgen. Sara die ook haar Master in Public Health gedaan heeft kent het programma maar kan mij niet helpen met de installatie. De IT afdeling van het ziekenhuis zit helemaal vol, maar niemand van de IT zelf aanwezig om mij te helpen. Ik heb nog één troef over, Dave, een Amerikaanse kinderarts, alleen heeft hij nog niet op mijn smsje gereageerd. Gefrustreerd open ik het programma nog één keer, zonder te weten waar eigenlijk nog naar te kijken. Lang leve distance learning, als je iemand nodig hebt. Maar dan ineens, zomaar, zonder voor mij verklaarbare redenen, kan ik de data wel in Stata openen en kan ik eindelijk aan de slag!
Voor de lunch gaan we naar Shai Bet (vertaald ´theehuis´) en deel ik met Annelies een tagabino met injera, mijn lievelingseten hier: een dikke saus gemaakt van shiropoeder wat je eet met volksvoedsel nummer 1, de injera (grote zurige pannenkoek). De rust wordt verstoord door een telefoontje van een collega. Zij zou volgende week samen met een andere collega een workshop geven maar ineens heeft een docent weer eens besloten om het lesprogramma te veranderen en hebben zij die dag les. Dit is nu de tweede keer dat dit gebeurd, dat een workshop verzet moeten worden. Geen beste score als het gaat om 2 van de in totaal 3 dagen. Maar aangezien ik de enige ben die hier gefrustreerd van raakt, gooi ik het ook maar over de Ethiopische boeg en haal mijn schouders op. Er wordt hier zo flexibel omgegaan met veranderingen, daar kan ik echt nog wat van leren.
Als ik het namiddagzonnetje voor mijn huis zit komt Judith langs met een biertje, zij wil mij bedanken. Waarschijnlijk was de rat die vorige week in mijn huis zat haar wekenlange huisgenoot, aangezien zij sinds zijn dood geen aangevreten voedsel meer vindt. Slecht voor mijn karma maar graag gedaan!
En als je dan net wilt beginnen met koken, perfect getimed, valt de stroom uit. Eerst dus maar in bad, geef mijn haar een maskertje en bij de zaklamp lees ik een paar bladzijden. Als ik dan net overweeg om maar een broodje tomaat te maken of om mijn laatste Hollandse appeltje op te eten, komt de stroom weer terug en kan ik toch nog koken.
Als ik klaar zit voor mijn niet bevestigde skype afspraak met Alfons, krijg ik een smsje van Marianne, of ik nog even skypen wil. Whaaa, zo loop ik weken achter met bijkletsen, en zo kun je twee op een avond hebben! Maak deze week echt een inhaalslag.

Tot morgen,

Liefs, Fonda