Jeugddroom
Door: Fonda
Blijf op de hoogte en volg Fonda
03 April 2011 | Ethiopië, Gondar
Afgelopen week is een jeugddroom van mij, bij benadering, in vervulling gegaan. In mijn vroege tienerjaren heb ik ooit gezegd dat ik wilde werken voor een schooltje in Afrika. En nu heb ik mijn eerste week lesgeven in Ethiopië er opzitten! In mijn droom zag ik mezelf eerlijk gezegd wel op een lagere school in een landelijke omgeving en niet op een universiteit in een redelijk grote stad (in een appartement met ligbad!). Maar door de kinderfysiotherapie ben ik ergens toch wel verbonden met kinderen en hoewel ik inderdaad liever landelijk had gewoond, mag ik niet klagen over de luxe die ik nu heb.
Ondanks dat ik totaal geen ervaring heb met lesgeven ben ik best tevreden over hoe de eerste week gegaan is. De studenten en ik vullen elkaar perfect aan: ik heb geen ervaring in het staan voor een klas maar weet wel hoe met een kind om te gaan, en de studenten hebben alleen maar voor de klas gestaan en nagenoeg nog nooit een menselijk lichaam aangeraakt. Dus hetgeen waar ik me het meest comfortabel bij voel, is datgene waar ze hier de meeste behoefte aan hebben. Dat komt dus perfect uit!
Aangezien dit het eerste jaar is dat de Master van start is gegaan en het kinderfysiotherapie blok nog niet eerder gegeven is, heb ik de schone taak om de kinderziekten eruit te halen. Nou bestaat de course inhoud alleen maar uit het behandelen van kinderziekten maar of ik nou 8 uren kan vullen met praten over brandwonden? Het komt hier inderdaad schrikbarend veel voor, door het koken op kleine vuurstoofjes, maar met de beste wil van de wereld denk ik niet dat ik daar twee dagdelen mee kan vullen. Het is ook niet zo dat ik uit een enorme bron van ervaring kan putten als het om brandwonden gaat. We hebben dus al besloten om van een aantal onderwerpen een dagdeel theorie af te halen en om drie nieuwe onderwerpen toe te voegen. Ook heb ik voorgesteld om een dagdeel ziekenhuis in te ruilen en om daarvoor in de plaatst naar een instelling voor gehandicapte kinderen te gaan. Totaal geen eigen belang, alles voor de leerervaring! :-P
Het praktijkgedeelte was uiteraard het onderdeel waar ik het meest naar uitkeek en toen ik bij het tweede kindje al meteen onder geplast werd, voelde ik me helemaal in mijn element! Snot, kwijl, vieze ogen, braaksel, het maakt me allemaal niets uit. Alleen…. ik ben niet zo´n held als het op naalden, bloed en wonden aankomt….en dat is lastig in een ziekenhuis…..helemaal als het begrip privacy onbekend is en alles dus open en bloot gebeurd…. Zo wordt er in het bed naast je hartverscheurend gehuild omdat er 4 naalden in het kleine lijfje moeten. Of kom je de hoek omlopen en kijk je pontificaal in brandwonden die de hele achterkant van een lichaampje bedekken, waar ouders continue wapperend proberen vliegen weg te houden. Ja, op zulke momenten spelen mijn weke knieën wel op!
En niet alleen mijn knieën spelen op. Ook mijn hele gestel heeft het af en toe moeilijk bij het zien van de omstandigheden op de ziekenhuiszalen. Op het eerste oog, toen ik mijn rondleiding had, leek het best wat, maar nu ik er wat meer tijd doorgebracht heb, is het toch best heftig. Over de geur ben je snel heen, als je een paar minuten binnen bent, maar de chaos blijft me verbazen. Bedden en bedkastjes staan schots en scheef, zijn kapot, bladert verf af en zijn verroest. De matrassen zijn doorgelegen en op de lakens zitten ondefinieerbare vlekken. Bij gebrek aan bedden liggen er in het gangpad matrassen op de grond waar hele zieken kinderen moeten proberen beter te worden. De ruimte rondom de bedden is zo beperkt dat de ouders bij de kinderen op bed moeten zitten. Overal ligt kleding, etensresten, lege verpakkingen en weet ik allemaal wat nog niet meer. Je ziet er echt alles. Behalve speelgoed…..
Maar als het goed is wordt daar al verandering in gebracht! Voor een pilot project voor ondervoedde kinderen ben ik gevraagd om een lijst met leeftijdsadequaat speelgoed op te stellen. Uiteraard geen Ficher Price maar zoals ik al heb gezien is een kind van 6 jaar hier verbazingwekkend blij met een rammelaartje. Denk dus niet dat de kinderen ontzettend hoge eisen stellen, als er maar íets is.
Liefs, Fonda
Ondanks dat ik totaal geen ervaring heb met lesgeven ben ik best tevreden over hoe de eerste week gegaan is. De studenten en ik vullen elkaar perfect aan: ik heb geen ervaring in het staan voor een klas maar weet wel hoe met een kind om te gaan, en de studenten hebben alleen maar voor de klas gestaan en nagenoeg nog nooit een menselijk lichaam aangeraakt. Dus hetgeen waar ik me het meest comfortabel bij voel, is datgene waar ze hier de meeste behoefte aan hebben. Dat komt dus perfect uit!
Aangezien dit het eerste jaar is dat de Master van start is gegaan en het kinderfysiotherapie blok nog niet eerder gegeven is, heb ik de schone taak om de kinderziekten eruit te halen. Nou bestaat de course inhoud alleen maar uit het behandelen van kinderziekten maar of ik nou 8 uren kan vullen met praten over brandwonden? Het komt hier inderdaad schrikbarend veel voor, door het koken op kleine vuurstoofjes, maar met de beste wil van de wereld denk ik niet dat ik daar twee dagdelen mee kan vullen. Het is ook niet zo dat ik uit een enorme bron van ervaring kan putten als het om brandwonden gaat. We hebben dus al besloten om van een aantal onderwerpen een dagdeel theorie af te halen en om drie nieuwe onderwerpen toe te voegen. Ook heb ik voorgesteld om een dagdeel ziekenhuis in te ruilen en om daarvoor in de plaatst naar een instelling voor gehandicapte kinderen te gaan. Totaal geen eigen belang, alles voor de leerervaring! :-P
Het praktijkgedeelte was uiteraard het onderdeel waar ik het meest naar uitkeek en toen ik bij het tweede kindje al meteen onder geplast werd, voelde ik me helemaal in mijn element! Snot, kwijl, vieze ogen, braaksel, het maakt me allemaal niets uit. Alleen…. ik ben niet zo´n held als het op naalden, bloed en wonden aankomt….en dat is lastig in een ziekenhuis…..helemaal als het begrip privacy onbekend is en alles dus open en bloot gebeurd…. Zo wordt er in het bed naast je hartverscheurend gehuild omdat er 4 naalden in het kleine lijfje moeten. Of kom je de hoek omlopen en kijk je pontificaal in brandwonden die de hele achterkant van een lichaampje bedekken, waar ouders continue wapperend proberen vliegen weg te houden. Ja, op zulke momenten spelen mijn weke knieën wel op!
En niet alleen mijn knieën spelen op. Ook mijn hele gestel heeft het af en toe moeilijk bij het zien van de omstandigheden op de ziekenhuiszalen. Op het eerste oog, toen ik mijn rondleiding had, leek het best wat, maar nu ik er wat meer tijd doorgebracht heb, is het toch best heftig. Over de geur ben je snel heen, als je een paar minuten binnen bent, maar de chaos blijft me verbazen. Bedden en bedkastjes staan schots en scheef, zijn kapot, bladert verf af en zijn verroest. De matrassen zijn doorgelegen en op de lakens zitten ondefinieerbare vlekken. Bij gebrek aan bedden liggen er in het gangpad matrassen op de grond waar hele zieken kinderen moeten proberen beter te worden. De ruimte rondom de bedden is zo beperkt dat de ouders bij de kinderen op bed moeten zitten. Overal ligt kleding, etensresten, lege verpakkingen en weet ik allemaal wat nog niet meer. Je ziet er echt alles. Behalve speelgoed…..
Maar als het goed is wordt daar al verandering in gebracht! Voor een pilot project voor ondervoedde kinderen ben ik gevraagd om een lijst met leeftijdsadequaat speelgoed op te stellen. Uiteraard geen Ficher Price maar zoals ik al heb gezien is een kind van 6 jaar hier verbazingwekkend blij met een rammelaartje. Denk dus niet dat de kinderen ontzettend hoge eisen stellen, als er maar íets is.
Liefs, Fonda
-
03 April 2011 - 08:31
Alfons:
Och jee! Door de hoge eisen in ons, nu slechts 1 dag lekker warm weer, kikkerlandje kun je dit soort praktijken bijna niet voorstellen. Ik heb met verbazing je stukje gelezen. Jemig. Heavy hoor.
Knuffel alf -
03 April 2011 - 17:12
Aske:
Fonda gefeliciteerd, omdat waarvan je vroeger droomde, nu in vervulling gaat met heel veel extra's. Dit kun je niet van te voren bedenken. Carolien kwam weer met een uitdraai thuis van jou verslag. De leiding heeft alles met haar besproken toen zij donderdag van het dagverblijf kwam.
Thuis moeten wij het dan ook lezen en samen bespreken. Tot de volgende keer. Gr, Aske -
03 April 2011 - 19:07
Gwen:
RESPECT! super hoor, ik voel veel trots! zo'n soort gevoel heb ik zelf ook wel gehad, om daar wat te kunnen/willen betekenen voor deze mensen. maar jij doet het tenminste! en jij kunt ook echt wat voor ze betekenen! wauw! maar het lijkt me ook heftig deze omstandigheden onder ogen te moeten zien. je hebt zeker niets aan het speelgoed van ons. want hoe kom je aan speelgoed? zet m op topper!!! -
04 April 2011 - 07:14
Roelie:
He Fonda,
Eindelijk zit je eerste week lesgeven erop en gelukkig ook een tevreden gevoel, Dat is altijd maar even afwachten, maar je zit daar dus goed op je plek. Je kan je bijna geen voorstelling maken van de omstandigheden in een ziekenhuis daar. Veel succes!
Liefs Roelie -
06 April 2011 - 12:49
Bart Geerligs:
Mooie kaart! Ik mis je heel erg.
Vind je het leuk daar?
Ik ben weer helemaal beter, alleen mijn handen vervellen nu.
Groetjes Bart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
