Jubelen zet zich voort

Was ik vorige week al zeer tevreden, deze week was zelfs nog beter! Het gevoel dat je bijdraagt aan blije gezichten, het welzijn van kinderen, de kennis van studenten, de vooruitgang van de fysiotherapie afdeling van het ziekenhuis en van het beroep fysiotherapie landelijk, is echt onbeschrijfelijk. En dat allemaal in 1 week!

Eerst het belangrijkste, de onbetaalbare blije gezichten. En niet alleen van de kinderen, ook van de ouders! En zo simpel: span een verbandje dwars door de zaal van het ene bed naar het andere bed, laat kinderen latex handschoenen opblazen en er wat op tekenen en hang deze ´ballonnen´ op verschillende hoogten aan het lijntje. Resultaat: in en rondom hun bed passief hangende kleine zorgelijke mensjes veranderen in actieve, spelende, lachende kinderen. Het was niet meer dan slaan en trappen tegen een paar handschoenen maar bij kinderen die het concept speelgoed niet kennen en lol waarschijnlijk sinds hun aankomst in het ziekenhuis niet meer hebben gehad, was dit al een verbetering van 100%.

En deze activering en lol kunnen we voortzetten omdat we geregeld hebben dat deze kinderen drie maal per week sport- en spelactiviteiten aangeboden gaan krijgen!
Twee weken geleden heb ik een man ontmoet die hier met een groep studenten van het Friesland College is, voor hun project ´Gondar On The Move´. Nu belde er begin deze week een collega van deze man, of ik ook ingangen had waar hij met zijn CIOS-ers activiteiten met kinderen kon doen. Uiteraard dacht ik meteen aan de afdeling met de langdurig zieke kinderen. Deze kinderen mankeren wat maar zijn niet allemaal per se aan bed gebonden of te ziek om iets te kunnen doen. Getuige de handschoenen! Ik heb toestemming gekregen van de kinderartsen en afgelopen vrijdag zijn de friezen meteen al geweest. Ze kwamen om te kijken of het hun wat leek maar toen ze eenmaal de ballonnen uitgedeeld hadden (echte ballonnen, met vrolijke kleuren!) en ze de kinderen los zagen gaan, konden ze onmogelijk nog ´nee´ te zeggen.

Nog een bron voor mijn geweldige week was ons eerste bezoek aan Mother Theresa, een als gevangenis uitziende instelling voor weeskinderen en gehandicapten. Gelukkig leek het terrein achter de muren wel iets beter en heb ik zelfs ergens een geschilderde Mickey Mouse op de muur gezien. Uiteraard niets van de omstandigheden en faciliteiten zoals wij dat kennen maar voor ontwikkelingsland-begrippen, was het helemaal niet verkeerd. Er was zelfs een speciale ruimte voor de fysiotherapie! Alleen is er geen fysiotherapeut….

Ook ben ik afgelopen week druk bezig geweest met het speelgoedproject voor ondervoedde kinderen. Voelde me af en toe net een kind in een euh… speelgoedwinkel! Als ons voorstel klaar is, met een selectie van leeftijdsadequaat, stimulerend speelgoed voor kinderen van 0-5 jaar, dan begint de speurtocht naar geld. Uiteindelijk is het de bedoeling dat we dit laten maken door lokale mensen met lokaal materiaal en dat de kinderen dit speelgoed meekrijgen om het moment van ontslag uit het ziekenhuis. Lang leven sustainability!

Daarnaast had ik deze week een overleg met de afdeling fysiotherapie én met het International Comité Red Cross. Beide gingen over de toekomst van het beroep fysiotherapie en hoe dit te verbeteren, het een op meso niveau, het andere op macro niveau. Het grootste probleem op dit moment is dat er geen bekendheid is over het bestaan en nut van fysiotherapie en er daardoor haast geen banen zijn. Ook de ontwikkeling van afgestudeerde fysiotherapeuten is een grote zorg, er zijn geen specialisaties, cursussen of workshops om de kennis en vaardigheden te vergroten. Dit zijn processen die veel tijd vragen maar om daar ook maar het minste aandeel in te hebben is al geweldig.

Doe mij maar meer van zulke weken!

Liefs, Fonda

PS: hier zijn wat foto´s van de kinderafdeling (de chronische afdeling) en Mother Theresa. Foto´s van de CIOS-ers met ballonnen houden jullie tegoed.

https://picasaweb.google.com/109868384852740449876/20110407MijnWerk#
Oh, het meisje met de oranje jurk op de achtergrond op een van de foto´s bij Mother Theresa, is mijn vriendin van het ziekenhuis. Geen goed teken, aangezien ze niet gehandicapt is en ik haar al de hele week niet in het ziekenhuis gezien heb….