Road less travelled

Onze trip naar het zuiden van Ethiopië is, zoals genoemd in de Lonely Planet, een ´road less travelled´. Nou is de vraag of deze weg niet veel begaan wordt omdat het zo ontzettend slecht is, of dat de weg slecht blijft omdat er toch niemand over heen gaat.

De meest gebruikelijk manier om het zuiden te ontdekken is met een 4x4 wagen. Maar budgetreizigers als wij zijn, voelen wij ons niet comfortabel om met onze blanke bipsen achter in een dikke four wheeldrive met chauffeur te zitten. In plaatst daarvan hebben we gekozen om alles met het openbaar vervoer te doen. Wij waren namelijk in de veronderstelling dat een eigen auto het grootste voordeel had dat je slecht bereikbare plaatsten aan kon doen, we hadden geen rekening met de wegconditie gehouden….

De weg die wij afgelegd hebben, van de hoofdstad Addis Ababa naar Jinka, leek ons toch dé hoofdweg naar het zuiden aangezien het de enige grote weg is die daar loopt. Wie verwacht dan dat je door je rug gaat van een bustrip?! Dat je blij moet zijn vastgeklemd te zitten tussen brede mannenschouders omdat je anders continue omhoog vliegt? Dat de mensen om beurten zakjes vol kotsen? Dan heb ik het nog niet eens over de motortrip die we vanuit Jinka naar Dimeka gemaakt hebben. Daar hebben we, voor het grootste deel van de tijd, niet eens over een weg gereden! Het was de ene de-tour na de andere, we kruisten de weg om vervolgens ernaast door het zand verder te hobbelen en te slippen. Wat ons op één dag 7 lekke banden opleverde. Of de safari in het Nachisar National Park bij Arba Minch, dat was niet eens mogelijk om zonder terreinwagen te doen. Maar evengoed was mijn bh daar niet tegen bestand, of mijn elleboog, of mijn hoofd, of mijn knie…..

Naast dat de wegen een hele belevenis op zich zijn, zijn de bussen en busstations dat ook. Omdat Ethiopië zo´n immens groot land is, is de gemiddelde reistijd van plaats A naar plaats B gemiddeld tussen de 6 en 10uur. Dit zorgt ervoor dat de meeste bussen om 5 uur vertrekken, ´s ochtends…. En wil je een goed plekje in de bus hebben, dan moet je om 4uur ´s nachts al voor de hekken van het busstation staan. Als deze dan om 5uur open gaan, stormt iedereen naar binnen, rent naar de juiste bus en zorgt voor het beste plekje (waar die ook wezen mogen). En daar sta je dan met je goede gedrag, geen idee waar jouw bus is. En als je die dan eenmaal hebt gevonden, blijkt dat je de dag ervoor een kaartje had moeten kopen omdat het nu uitverkocht is. Gelukkig wordt er een minibusje voor je gecharterd en na 3x in een ander busje overgezet te worden en ruzie gemaakt te hebben over het betalen van je bagage, een kun je alsnog die kant op. Een stukje comfortabeler dan in een grote lokale bus, een geluk bij een ongeluk.

De meest comfortabele reis die we over land gemaakt hebben is toch wel achter in de laadbak van de Isuzu truck. Nadat we al een dag vastgezeten hadden in Jinka omdat we geen bus terug naar Arba Minch konden krijgen, hebben we een vrachtwagenchauffeur zo gek gekregen ons mee te nemen. Voor hem nogal een risico aangezien het, met het oog op ongelukken, verboden is om forenji´s mee te nemen. En nou had hij niet twee forenji´s als lading mee, ook 5 andere buitenlanders die wij in Jinka ontmoet hadden wilden deze kant op. Dus gezevenen, doorweekt en dampend van de enige serieuze regenbui die we gehad hebben tijdens onze vakantie, heerlijk onderuit hangend in de overdekte laadbak. Wie maakt ons wat! (misschien de iets minder welriekende, penetrante diergeuren?) Halverwege even stoppen om een lading zand in te laden maar zittend tegen de cabine op een grote zak met zachte inhoud, rijden we een uur later weer door. En dan…. bij gebrek aan openbaar vervoer wordt onze truck bij het binnenrijden van een klein plaatsje bestormd door mensen die aan alle kanten naar binnen proberen te klimmen. Zakken met onbekende inhoud worden naar binnen gegooid, ellebogen en knieën vliegen in de rondte en zonder voor ons duidelijke redenen worden her en der mensen hardhandig de laadbak weer uitgewerkt. In no time zit de achterbak stampend vol en is ons uitzicht verkleind tot de benen om ons heen. Maar evengoed worden de blanken daar beneden opgemerkt en zijn wij de attractie van de bak. Mensen lachen naar ons (of om ons?), trachten een gesprek met ons te voeren en ondanks de schaarse ruimte wordt er een hele foto-shoot gehouden. Na 9 uren komen we dan eindelijk op plaats van bestemming. Nou ja, bij benadering aangezien we er eerder uitgezet worden om de kans op politiecontrole te vermijden waardoor we het laatste stuk moeten lopen.

Maar hoe afzien deze vorm van reizen ook lijkt, het was een grote belevenis en het allemaal meer dan waard!

To be continued….

Liefs, Fonda

https://picasaweb.google.com/109868384852740449876/20110731RoadLessTravelled#