Hoe geweldig mooi de dingen kunnen lopen

Mijn overstap in Sint Petersburg (Rusland) verliep prima. Tenminste, als je al het onduidelijke wachten niet meetelt. Bij de eerste voet op Russische bodem merk je al dat je in een andere wereld terecht bent gekomen. Het ziet er allemaal wat groezeliger en oubollige uit, ruikt het er naar rook en alcohol en de grootste lastigheid: de mensen spreken nagenoeg geen Engels. Marianne en Marcel hadden mij al voorzien van wat tips dus zelfverzekerd stap ik daar rond, om zoek naar iemand die mij van terminal 2 naar terminal 1 kan brengen. Ik vind een counter waar duidelijk ´bus to terminal 1´ op staat. Onbemand. Ik wacht, maar na 15 minuten nog niemand. De eerste de beste dame die ik vraag tuurt met een groot vraagteken naar mijn ticket en stuurt mij dan naar een hele andere kant. Daar aangekomen weten ze van niets en word ik weer terug gestuurd naar waar ik vandaan kwam. Dus ik neem weer netjes plaatst bij de lege counter. “ Geduldig afwachten”, was Marcel zijn devies, “maar ook niet te lang want je hebt maar 2.5uur!”. Dan komt er ineens een dame aangelopen, of ze mijn bagagelabel mag zien. In het vliegtuig was gezegd dat ik, ook al was mijn bagage doorgelabeld naar Tadzjikistan, wel mijn tas moest ophalen. Maar aangezien dat achter de paspoortcontrole was en dus voorbij de counter van de bus had ik besloten mij daar later druk om te maken. Maar deze dame neemt mij mee, komt even later met mijn tas aan, en begeleidt mij vervolgens naar buiten, waar ik een grote transfer bus voor mij alleen heb die mij in een 10 minuut durende rit van de ene terminal naar de andere brengt. Daar aangekomen, wéér een lege counter. Of ik even wil wachten. Dames en heren in werkuniformen lopen af en aan om in de tussensluis te gaan roken, maar niemand die mij op lijkt te merken. Dan ziet meneer 1, die mij bij de counter geplaatst heeft, mij ineens weer staan en trekt een jongeman aan zijn mouw. En dan gaat het snel. Via achteraf deurtjes loop ik voorbij controles en staan we ineens voor de incheckbalie. Ik hoef niets te doen, alles wordt voor me geregeld. Mijn tas ligt weer op de band en via kruip-door-sluit-door paadjes sta ik ineens in mijn vertrekhal(letje). De boardingtijd verstrijkt, er verstrijkt nog een half uur, het Russische meisje tegenover me vraagt mij of zij wel goed zit voor de vlucht naar Dushanbe, er verstrijkt nog een uur, mensen worden ongeduldig en gaan al in rijen voor het poortje staan, en dan 2 uur te laat kunnen we eindelijk instappen. Opvallend is dat er niemand met laptops en e-readers zit om te tijd te doden. Wel schalt er overal de blikkerige muziek uit de mobieltjes.

Mijn vlucht van St. Petersburg naar Dushanbe verliep prima. Tenminste, als je alle consternatie niet meetelt. Ik zat op rij 29, helemaal achteraan en één rij verwijderd van de enige twee werkende toiletten en de keuken. Aangezien ik aan het gangpad zat kreeg ik dus menig hand op mijn hoofd of kont in mijn gezicht. Als dat al niet genoeg onrust gaf, was er een baby 5 rijen voor mij die het heeft gepresteerd om werkelijk meer dan 2uur hartverscheurend en ontroostbaar te huilen. En net op het moment dat hij even stil was, werd er een man onwel. En laat hij nou net in de keuken neergelegd worden! Het halve vliegtuig loopt uit waarbij het mij niet duidelijk is of iedereen deze man kent of dat het sensatiezoekers waren. Met de baby liep ook iedereen zich te bemoeien, wanneer vader met hem het gangpad op en neer liep en zo het hele vliegtuig uit zijn slaap hield. Misschien goed bedoelde betrokkenheid maar het was enigszins een overdaad. En guess what, toen deze man weer op de been was, begon de baby weer te huilen.

Mijn aankomst in Dushanbe verliep prima. Tenminste, als je het niet krijgen van een visum niet meetelt. Ik kon zo hals-over-kop vertrekken omdat het mogelijk is het visum voor Tadzjikistan op de luchthaven te regelen. Het enige wat nodig was, was vooraf een uitnodigingsbrief van de Tadzjiekse stichting naar het consulaat, daar moest ik mij op de luchthaven dan melden en dan zou ik mijn visum krijgen. Ware het niet dat er om 5uur ´ochtends niemand op het kantoortje zat. Of ik niet even plaatst wilde nemen en wilde wachten. Had weinig keus dus nam ik weer geduldig plaats, af en toe blikken werpend naar de medewerkers om te laten weten dat ik er nog steeds zat. Waar ik me op dat moment de meeste zorgen om maakte, was mijn garderobe. Er was gezegd dat de winter nu echt wel over was en dat de heerlijke lente eraan zat te komen, maar na het zien van alle dikke bontmutsen en Michelin-achtige outfits hield ik mijn hart toch wel vast. Omdat het oogcontact zoeken tot geen reactie leidde stapte ik maar weer op een mannetje in uniform af. Opnieuw wordt er op de deur geklopt, opnieuw geen antwoord en opnieuw moet ik plaats nemen en wachten. Dit proces herhaalt zich zo´n 4 keer totdat de hele aankomsthal leeg is, mijn tas als enige nog op de band ronddraait en de douane wil sluiten. Uiteindelijk wordt er een Engels sprekende Tadzjiek bijgehaald, die geen Engels kan maar Duits blijkt te spreken. Deze man, de 6 douanebeambten en een handvol beveiligers hebben de grootste lol wanneer ik duidelijk probeerde te maken dat er al bijna anderhalf uur mensen buiten op mij staan te wachten en dat ik toch wel erg graag een visum wil zodat ik de luchthaven af kan. Oplossing? Heel simpel; gewoon je paspoort achterlaten, zonder visum Tadzjikistan binnenstappen en een lokale jongen tijdens kantooruren naar het consulaat terug laten gaan en je paspoort op laten halen.

Dus toen ik bij het buitenstappen van de luchthaven ook nog eens de besneeuwde bergtoppen rondom de stad zag, was ik helemaal verkocht. Vind het nu al helemaal leuk!

Liefs, Fonda