En nu zit het er echt bijna op…..
Door: Fonda
Blijf op de hoogte en volg Fonda
22 April 2012 | Tajikistan, Dushanbe
Het is moeilijk voor te stellen dat je niet naar schitterende plaatsten als Iskander Kul, een bergmeer in het noordwesten van Tadzjikistan, kunt vanwege de kou, sneeuw en onbegaanbare wegen terwijl hier de temperatuur de afgelopen 3 weken vaker boven de 30° was dan er onder. Maar toen wij vorig weekend met een dag de bergen in gingen om te wandelen, snapte ik dat dat niet overdreven was.
Na anderhalf uur gereden te hebben en te zijn beland op iets wat niet heel veel meer weg had van een weg, stuitte we op het eerste obstakel: een snel stromende, diepe rivier. Als de jongens niet zo vastberaden waren geweest dan was onze trip hier al gestrand. Maar na de stroming wat omgelegd te hebben en de bodem op te hogen, durfde Marcel het toch aan om er doorheen te rijden. De consequentie van vast komen te zitten zou rampzalig zijn geweest aangezien dit niet bepaald een hoofdweg is waar geregeld een auto voorbij komt om je eruit te trekken. Hoe dan ook, na een uur konden we weer verder. Voor welgeteld 15minuten, tot we op het tweede obstakel stuitte. En dit was eentje waar we onmogelijk een oplossing voor konden bedenken: een grote plaat van ijs die over de weg schuin de rivier in afliep. Wikken en wegen en na een paar voorzichtige stapjes maar besloten om de auto te parkeren en onze toch ter voet hier te starten. Google Earth is dan misschien niet de meest betrouwbare routeplanner! Tot aan het laatste ´dorpje´ konden we nog redelijk een weg volgen, met her en der grote stukken sneeuw en ijs waar we overheen moesten ploeteren. Maar dacht ik dat dit al lastig en af en toe spannend was, dan had ik nog geen idee hoe het zou worden wanneer we langs de rivier omhoog de berg op zouden lopen. Geen pad te bekennen, alleen maar steile hellingen van losse stenen, zand en gruis, en heel veel stekelstruiken. Gelukkig hadden we lichtvoetige, behendige en door ervaring wijs geworden mannen met ons mee die met een schep voetstappen maakten, met een touw leuningen spanden, en zonder balans te verliezen om ons heen manoeuvreerden om te voorkomen dat wij uit zouden glijden. Maar het eindpunt was het meer dan waard! Het uitzicht onderweg van besneeuwde bergtoppen tegen een strak blauwe lucht met op de voorgrond schattige gele en paarse bloemetjes was al grandioos, maar een azuurblauw ijskoud meer in dit plaatje maakte het nog completer. Veel langer dan een half uur konden we er niet van genieten aangezien we voor het donker het meest risicovolle deel van de weg met de auto afgelegd wilden hebben. En dacht ik dat omhoog kleuteren al moeilijk en eng was, ondanks de voetstappen die op de heenweg al gemaakt waren (en die we ook weer terug konden vinden!) was naar beneden nog vele malen erger. Waarom ik wel veelvuldig gleed, struikelde en onderuit ging en de mannen niet is mij onduidelijk. Van angst verkrampte benen zouden toch heel wat steviger moeten staan dan dat gedartel! Maar eenmaal beneden was de spanning nog niet over. We hebben het niet gered om voor het donker überhaupt bij de auto te zijn dus zelfs de laatste ijsglijbanen de rivier in hebben we op de tast over moeten steken. En toen wachtte ons nog een helse trip in de auto. Gedurende de dag waren er heel wat rotsblokken naar beneden gekomen dus om de paar meter moest de weg vrijgemaakt worden. Tenminste, als de stenen van die grootte waren dat dat kon. Sommige stenen waren te groot om te verplaatsen waardoor we half tegen de helling omhoog, langzaam glijdend naar de steen toe, er omheen moesten rijden. Vond ik dit al spannend, het ergste wat nu kon gebeuren was dat we tegen het rotsblok aan zouden glijden, de stukken waarbij we haast met een wiel over de rand van de weg gingen, was nog heel wat enger! En laat ik nou de pech gehad hebben om zowel heen als terug aan de kant van de afgrond te zitten. Toen restte ons alleen de rivier nog. In het schijnsel van de koplampen de mannen weer het ijskoude water is, passen en meten, steentje hier erbij, steentje daar eraf, en toen met een rotgang er doorheen. Eindelijk, na 12uur van ingehouden adem, ofwel van de spanning ofwel van de schitterende omgeving, konden we onze billen weer ontspannen.
En ben ik aangekomen in mijn laatste weekend in Tadzjikistan. En mijn op één na laatste weekend van mijn 15 maanden onbetaalde verlof. Een tijd waarin ik de mogelijkheid heb gekregen de meest fantastische dingen te zien en te beleven. Een jaar Ethiopië en 2 maanden Tadzjikistan, een onvergetelijke tijd. Ik voel me gezegend dat ik de kans heb gehad om dit allemaal mee te mogen maken. En dat ik dat via deze blog met jullie heb mogen delen. Dank jullie wel, en tot ziens!
Liefs, Fonda
https://picasaweb.google.com/109868384852740449876/20120421EenDagjeWandelenDeBergenOpZNTadzjieks
Na anderhalf uur gereden te hebben en te zijn beland op iets wat niet heel veel meer weg had van een weg, stuitte we op het eerste obstakel: een snel stromende, diepe rivier. Als de jongens niet zo vastberaden waren geweest dan was onze trip hier al gestrand. Maar na de stroming wat omgelegd te hebben en de bodem op te hogen, durfde Marcel het toch aan om er doorheen te rijden. De consequentie van vast komen te zitten zou rampzalig zijn geweest aangezien dit niet bepaald een hoofdweg is waar geregeld een auto voorbij komt om je eruit te trekken. Hoe dan ook, na een uur konden we weer verder. Voor welgeteld 15minuten, tot we op het tweede obstakel stuitte. En dit was eentje waar we onmogelijk een oplossing voor konden bedenken: een grote plaat van ijs die over de weg schuin de rivier in afliep. Wikken en wegen en na een paar voorzichtige stapjes maar besloten om de auto te parkeren en onze toch ter voet hier te starten. Google Earth is dan misschien niet de meest betrouwbare routeplanner! Tot aan het laatste ´dorpje´ konden we nog redelijk een weg volgen, met her en der grote stukken sneeuw en ijs waar we overheen moesten ploeteren. Maar dacht ik dat dit al lastig en af en toe spannend was, dan had ik nog geen idee hoe het zou worden wanneer we langs de rivier omhoog de berg op zouden lopen. Geen pad te bekennen, alleen maar steile hellingen van losse stenen, zand en gruis, en heel veel stekelstruiken. Gelukkig hadden we lichtvoetige, behendige en door ervaring wijs geworden mannen met ons mee die met een schep voetstappen maakten, met een touw leuningen spanden, en zonder balans te verliezen om ons heen manoeuvreerden om te voorkomen dat wij uit zouden glijden. Maar het eindpunt was het meer dan waard! Het uitzicht onderweg van besneeuwde bergtoppen tegen een strak blauwe lucht met op de voorgrond schattige gele en paarse bloemetjes was al grandioos, maar een azuurblauw ijskoud meer in dit plaatje maakte het nog completer. Veel langer dan een half uur konden we er niet van genieten aangezien we voor het donker het meest risicovolle deel van de weg met de auto afgelegd wilden hebben. En dacht ik dat omhoog kleuteren al moeilijk en eng was, ondanks de voetstappen die op de heenweg al gemaakt waren (en die we ook weer terug konden vinden!) was naar beneden nog vele malen erger. Waarom ik wel veelvuldig gleed, struikelde en onderuit ging en de mannen niet is mij onduidelijk. Van angst verkrampte benen zouden toch heel wat steviger moeten staan dan dat gedartel! Maar eenmaal beneden was de spanning nog niet over. We hebben het niet gered om voor het donker überhaupt bij de auto te zijn dus zelfs de laatste ijsglijbanen de rivier in hebben we op de tast over moeten steken. En toen wachtte ons nog een helse trip in de auto. Gedurende de dag waren er heel wat rotsblokken naar beneden gekomen dus om de paar meter moest de weg vrijgemaakt worden. Tenminste, als de stenen van die grootte waren dat dat kon. Sommige stenen waren te groot om te verplaatsen waardoor we half tegen de helling omhoog, langzaam glijdend naar de steen toe, er omheen moesten rijden. Vond ik dit al spannend, het ergste wat nu kon gebeuren was dat we tegen het rotsblok aan zouden glijden, de stukken waarbij we haast met een wiel over de rand van de weg gingen, was nog heel wat enger! En laat ik nou de pech gehad hebben om zowel heen als terug aan de kant van de afgrond te zitten. Toen restte ons alleen de rivier nog. In het schijnsel van de koplampen de mannen weer het ijskoude water is, passen en meten, steentje hier erbij, steentje daar eraf, en toen met een rotgang er doorheen. Eindelijk, na 12uur van ingehouden adem, ofwel van de spanning ofwel van de schitterende omgeving, konden we onze billen weer ontspannen.
En ben ik aangekomen in mijn laatste weekend in Tadzjikistan. En mijn op één na laatste weekend van mijn 15 maanden onbetaalde verlof. Een tijd waarin ik de mogelijkheid heb gekregen de meest fantastische dingen te zien en te beleven. Een jaar Ethiopië en 2 maanden Tadzjikistan, een onvergetelijke tijd. Ik voel me gezegend dat ik de kans heb gehad om dit allemaal mee te mogen maken. En dat ik dat via deze blog met jullie heb mogen delen. Dank jullie wel, en tot ziens!
Liefs, Fonda
https://picasaweb.google.com/109868384852740449876/20120421EenDagjeWandelenDeBergenOpZNTadzjieks
-
22 April 2012 - 10:43
Alfons:
Leuk om aldoende de problemen die zich voordoen om oplossingen te moeten zoeken om zo de eindbestemming te behalen. Gaaf om te lezen. X alf -
22 April 2012 - 17:46
Mirjam:
Heftig zeg! Blij dat ik niet mee was.... Nou ja wat betreft de afgronden en klauterpartijen dan. En met dank aan jou kan ik prachtige bergen en superheldere water toch zien en bijna voelen en ruiken :) Dank je wel!
Wish you a save trip home! -
22 April 2012 - 17:49
Aske:
Fijn Fonda dat je deze kans kreeg om deze reis te maken zo enorm waardeert en dat alles niet vanzelfsprekend is Maar ik denk dat je ook in Nederland de uitdagingen van iedere dag weer aangaat. Goede reis en tot horens Groeten Aske -
24 April 2012 - 11:15
Peter En Roos:
Lieve Fonda
Nou dat was echt een prachtig en spannend reisverslag!
Iedereen zal blij zijn als je weer heelhuids in Nederland terug zal zijn!
We hebben je mooi geschreven verhalen met plezier gelezen!
We zien je hoogstwaarschijnlijk met de familiedag.
liefs Peter en Roos -
26 April 2012 - 14:16
Mirjam:
Hoi Fonda.
Ik ben nog nooit bij een berg omhoog gekleuterd..., maar weten dat ik je volgende week (jeetje zijn al die maanden nu alweer voorbij!!!!) waarschijnlijk wel weer zie wil je me er vast wel meer over vertellen!
Tot gauw ziens! Fijn!
Groetjes Mirjam (van Ilmarinen dus)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
