Bacillen ontvluchten, smog opzoeken

Wie had dat gedacht, in een land met dagtemperaturen van boven de 30 graden en geen airco, dat er zoveel verkoudheden rond konden gaan. Mijn collega´s liepen al meer dan een week te snotteren en een enkeling was zelfs te ziek om te kunnen werken. Maar uiteindelijk moest ik er ook aan geloven. Heb welgeteld twee dagen wat volle holtes gehad en met het minst rode neusje van allemaal klaag ik dus niet. Vast een goede weerstand door alle snotterbellen van Ilmarinen!

En als een geluk bij een ongeluk kon ik de bacillen ontvluchten. Ik kreeg er alleen wel de uitlaatgassen van Addis Ababa voor terug. Ik moest in de hoofdstad zijn omdat ik, wederom, een medische keuring moest ondergaan. Deze keer omdat ik een of andere licentie nodig zou hebben om in de gezondheidszorg te mogen werken. Eens helemaal binnenste buiten gekeerd worden om vervolgens te horen te krijgen dat je helemaal gezond bent, is zo af en toe best goed. Maar om dat nou 2x binnen 4 maanden te moeten doen, beetje overdreven. Ik heb dit de VSO aangegeven maar blijkbaar is de ´ok´ stempel echt van hier nodig. Dus op kosten van de VSO ben ik donderdag naar Addis gevolgen, heb ik 3 nachten in een hotel gezeten (ja, dan moet je het er ook maar van nemen niet waar?) en heb ik ook nog eens bijna 10euro betaald gekregen voor mijn tijd daar. En dat terwijl de hele keuring mij al met al 2 uur gekost heeft! Zou bijna zeggen dat het geen wonder is dat Ethiopië zo arm is maar ik hou het er maar op dat medewerkers gewoon goed gewaardeerd worden.

De vlucht van 50 minuten heeft me zo goed als mijn hele donderdag gekost. Ik zou rond 9.30 opgehaald worden maar om 8.45 werd het busje al voorgereden. Ik was zo goed al klaar dus ik vroeg om een paar minuten. Ik als een dolle alles in orde maken, aangezien de chauffeur had gezegd niet te willen wachten, en toen ik beneden kwam, was ´ie dus al vertrokken. Na ettelijke telefoontjes, zelfs van Sara mijn baas, was hij niet bereid om terug te komen. Toen moest ik dus het openbaar vervoer nemen en zo´n 40 minuten voor mijn vlucht kwam ik op het vliegveld aan. De balie was al gesloten dus ik werd naar het kantoortje van Ethiopian Airways gestuurd. Licht geagiteerd werd me gezegd dat ik al rond 8uur aanwezig had moeten zijn (dat was ik sowieso niet van plan!) maar in eenzelfde adem, en de glimlach was alweer terug, werd gezegd dat het vliegtuig mechanische problemen had en nog in een andere plaats stond.

Toen begon het wachten. We zouden om 10.40 vertrekken maar toen bleek dat dat ´m niet ging worden, werden we rond 11uur allemaal naar het restaurant gedirigeerd en kregen we een gratis ontbijt. Prima service! Rond 12uur leek het opgelost te zijn en moesten we weer terug naar beneden. En ja, zeer kort op elkaar kwamen daar 2 vliegtuigen aan. Het eerste vliegtuig was jammer genoeg niet voor ons, maar aangezien er een tweede was leek mij dat niet heel erg. Een landing mensen vertrok in vliegtuig 1 en wij moesten nog even wachten. Maar toen mochten wij ook instappen. Motoren gaan aan, ventilatie gaat aan…. en motoren gaan weer uit….. Problemen blijkbaar nog niet opgelost…. Wij weer allemaal uit het vliegtuig en terug naar de wachtruimte. We zaten er nog geen 5 minuten of de kratten met Pepsi, Fanta en water werden al aangerukt. Je kunt veel zeggen maar de service was geweldig! En laten we wel zijn, ik blijf liever 5 uren langer aan de grond wachten op een goed werkend toestel, dan dat in de lucht blijkt dat er toch iets mis is.
Na lang gesleutel en een hoop lawaai, (het volle volume van de motoren hoor je normaal niet als je in het toestel zit maar wel als dat ding vlak voor de deur geparkeerd staat!) konden we rond 15uur opnieuw instappen. Ik was nog niet geheel overtuigd, en kreeg daar bijna nog gelijk in ook toen de motoren weer uit gingen en de deur open moest, maar een half uurtje later vertokken we dan toch.
De vlucht zelf was ook best nog wel even spannend. Er was behoorlijk wat turbulentie waar ik normaal gesproken van hou, maar wetende dat er net lang aan het vliegtuig gesleuteld is, geeft je dan toch niet een heel gerust gevoel ofzo. Ik verbeelde me ook dat het moeite had met hoogte maken….

Hoe het ook zij, om 16.30 kwam ik eindelijk veilig en wel in Addis aan, te laat om nog naar het kantoor van de VSO te gaan. Beetje vervelend omdat ik alleen een naam van mijn hotel had maar verder niet wist waar ik moest zijn. Maar gelukkig was daar mijn buddy Larry, de Kameroense Belg, die toevallig ook in Addis was. Hij is een VSO-er van mijn groep met wie ik voor vertrek al (te) veelvuldig contact had. Hij stond erop mij op te halen van het vliegveld en aangezien ik totaal onbekend ben in Addis leek mij dat wel prima. En naar het bleek heeft hij gewoon een privé chauffeur wanneer hij in Addis, een normale taxi die hem overal heen rijdt. Dus zo vond ik mezelf, voordat ik naar mijn hotel geweest was, in twee computerzaken omdat Larry offertes nodig had, met een of ander document wat hij geschreven had in de handen, overladen worden met vragen. Ik stelde de diepe gesprekken uit tot tijdens het eten maar achteraf bleek dat dat alles was wat ik van good old Larry te zien kreeg. Hij heeft mij nog net afgezet bij mijn hotel, toen nog in de veronderstelling dat we samen zouden eten. Ik mij snel opfrissen, Larry beneden een glaasje whisky en de chauffeur buiten wachten. Maar toen ik beneden kwam waren de plannen gewijzigd. Larry had ineens een diner-date op de Belgische ambassade. Gelukkig werd ik niet geacht aan zijn arm mee te schreien dus de chauffeur heeft mij afgezet bij het terras waar een aantal andere VSO-ers zaten. ´s Avonds heerlijk bij een van hen thuis gegeten. Groene bonen! En was er ananas. En La vache qui rit. En karameltoetje. De weelde van Addis.

Vrijdag zou dus in het teken staan van de medische keuring, wat wel een dag kon duren. Maar waar je in Nederland weken op je uitslag moet wachten, stond ik hier na 2 uur alweer buiten met goed bevonden bloed en urine. Wat nog het langs van allemaal duurde was mijn urineproductie. Net voordat ik het potje in mijn handen geduwd kreeg was ik naar het toilet geweest. Als ze me dat even gezegd hadden! Maar dat is hier iets wat ze niet veel doen, je dingen uitleggen. Zo werd ik naar een kamertje gebracht en kreeg ik om de ene arm de manchet voor de bloeddrukmeting en stond er aan mijn andere arm een mevrouw mijn hartslag te meten. Vervolgens mag je het kamertje weer verlaten maar word je niet verteld wat er verder gaat gebeuren. Audiëntie bij de dokter dus. Het was een uitermate aardige man die ooit voor zijn vrouw een work-out ´cassette´ gekocht had van Jane Fonda. Ik kon dus al meteen niet meer stuk bij hem. Hij was ook degene die mij vertelde dat ik niet al wachtende Aljazeera moest blijven kijken, maar dat ik beneden in het laboratorium, wat in de kelder was waar ook gewoon auto´s geparkeerd stonden, moest wachten, dat zou het proces mogelijk bespoedigen. En inderdaad, toen ik beneden kwam stond mijn potje urine nog op dezelfde plaatst als waar ik het neergezet had. Maar ik had nog geen plaatst genomen of mijn potje verdween naar achter en 15 minuten later was de uitslag klaar. Wederom, je kunt veel zeggen van Ethiopië maar dit tempo kennen ze in Nederland niet!

Gister heb ik mijn ´penvriendin´ ontmoet, een Nederlands meisje die hier ooit stage gelopen heeft en is blijven plakken, uiteindelijk aan een man. Toen ik nog in Nederland was is mijn e-mailadres via via bij haar terecht gekomen en hebben we vanaf die tijd veel mailwisseling en sms contact gehad. Zij en haar habesja vriend kwamen mij oppikken en samen zijn we naar Merkato geweest, een wijk van Addis wat eigenlijk een en al openlucht markt is. Mijn hemel, wat een beleving! Maar het moet als Addissenaar wel erg vervelend zijn als je mensen moet waarschuwen voor de zeer grote kans dat je tas gejat wordt, dat je moet zeggen dat dit een plek is waar je alleen eigenlijk niet heenl moet gaan, dat je de domme forenji er op moet attenderen het lusje van de fotocamera om haar pols te doen omdat anders het risico bestaat dat die uit je handen gerukt wordt en dat je continue om moet kijken of de dames je nog wel volgen, heelhuids. Maar ik heb het overleefd, inclusief tas en inhoud. Maar dat was nog wel een kunst. Van alles wat ze hier verkopen, zou een paar extra ogen niet heel verkeerd zijn. Je moet opletten waar je loopt want op de zand-met-stenen-bezaaide-weg kan het ineens glad zijn van gesmotste tomaten, zit er ineens iemand voor je op een kleedje met verkoopwaar of sta je in de ingewanden van een kip die te vroeg overleden is (erg onprettig op slippertjes). Dan moet je ook nog eens op je hoofd letten aangezien de mensen hier alles op hun hoofd meetorsen, ongeacht de grootte en zwaarte. Aangezien jij de mobielste van de beide bent word je geacht aan de kant te springen als er weer eens iemand met meer dan 20 lege jerrycans op zijn hoofd voorbij komt, of met houten palen van 6 meter lang.
Eenmaal uit het labyrint en chaos verlost zijnde, hebben we een restaurantje opgezocht en heb ik de menukaart gescreend op alles wat wij hier in Gondar niet hebben. Een heerlijk pizza met champignons, spinazie en kaas!

Liefs, Fonda