De Paasgeit

Niks geen chocolade eitjes, paasbrood of eieren verven. Met Pasen staat het leven van de Ethiopiër volledig in het teken van het verkopen of kopen van de juiste kip, geit of koe. Met daarop volgend uiteraard het feestmaal met als hoofdgerecht het vers geslachte dier. Zes weken voor Pasen begint de vastenperiode voor de Christenen. Niet eten voor 15.00uur en als er dan wel gegeten mag worden, moet de maaltijd geheel vrij zijn van alle dierlijke producten. Een fijne tijd voor vegetariërs zoals ik maar een erg slechte periode voor de slagers. De kleine slagerijtjes zie je dan ook niet meer, deze zijn tijdelijk omgevormd tot andersoortige winkeltjes of gewoon geheel gesloten. Een dag voor Pasen keert het geluk om, dan draaien de slagerijen overuren en is het iets minder plezant voor de grote dierliefhebber. Gelukkig heb ik er niet veel op tegen als mensen er wel voor kiezen om vlees te eten, anders had ik wel een heel zwaar weekeinde gehad!

Mijn paasweekeinde heb ik samen met zeven andere VSO-ers doorgebracht in Bahir Dar, een plaats aan het grootste meer van Ethiopië. Normaal gesproken draait het hier om relaxen onder een palmboom, wandelen naar de waterval, het eten van heerlijke vis en het bezoeken een van de vele kerken op en rondom het meer. Maar dit weekeinde kon je onmogelijk om alle dieren en veemarkten heen.

Zaterdag zijn we naar ´De Rokende Nijl´ geweest, een waterval. Daar komen, zo´n 45 minuten over een zandweg buiten Bahir Dar, ging nog niet zonder slag of stoot. Letterlijk én figuurlijk! Na heel wat onderhandelen hebben we onze eerste man laten zitten omdat het te lang duurde voor hij met zijn bus op de proppen kwam en we het onderhand ergens anders goedkoper hadden weten te vinden. Dat werd ons niet in dank afgenomen, of beter gezegd, ons nieuwe meisje werd er op aangekeken. Toen wel al wegreden werd de deur van ons busje geopend en hingen twee van die jongens ineens binnen. Veel consternatie maar uiteindelijk hebben we toch het busstation weten te verlaten. Toen we eenmaal aankwamen in het laatste plaatsje voor de waterval, liepen de gemoederen nog hoger op. Ons meisje had zich opgeworpen als onze gids wat de officiële gidsen bij het ticketbureautje niet konden waarderen. Daar liep het echt uit op een handgemeen. Ons meisje, een zeer pittig ding maar naar onze mening mogelijk ook een beetje een fantast, wist met tranen in haar ogen haar mannetje te staan en vervolgde dapper haar weg.
De wandeling naar de waterval werd opgeleukt door een grote veemarkt. Vrouwen met manden met kippen op het hoofd, mannen met kuddes geiten aan lijntjes, vrouwen in groepjes bijeen rond een kleedje met eieren, mannen met stokken met levende, op de kop hangende kippen eraan. Van heinde en verre komen ze aan, lopen ze langs de weg om uiteindelijk in een van de dorpjes op één van de zovele markten aan te komen. Het is echt zo´n grote happening dat we onderweg zelfs een politieagent zagen die het verkeer stond te regelen, wat bestond uit een enorme kudde overstekende geiten!
We vervolgden onze weg door schitterend heuvellandschap om uiteindelijk de waterval te horen bulderen. Met de komst van een dam is de waterval niet meer in zijn volle glorie te aanschouwen en ook het tijdstip, zo aan het einde van het droge seizoen, zou er voor zorgen dat we een smeulende en niet een rokende waterval gezien hebben. Nou, dan moet het anders echt een inferno zijn! Vanuit een rustig ogend riviertje dendert het water naar beneden, over een lengte van zo´n 50 meter. Je kunt helemaal tot aan de voet van de waterval lopen om daar kletsnat van de ´rook´ en glibberend tussen de grazende koeien dit natuurspektakel te ervaren.
Oh, dat kleine, niet hele indrukwekkende riviertje is trouwens de Blauwe Nijl. Samen met de Witte Nijl vormt deze uiteindelijk de alom bekende Nijl, waarbij genoemd moet worden dat de Nijl die zijn oorsprong in Ethiopië kent, het grootste aandeel in water heeft.

Zoals het op een Christelijk feest hoort, hebben wij onze paaszondag gespendeerd met naar de kerk gaan. We hadden gehoopt dat er allerlei festiviteiten in en rondom de kerken zouden zijn maar blijkbaar waren er prioriteiten; eerst je beest slachten, bereiden en verorberen, en dan ´s avonds pas naar de kerk. Gelukkig waren het niet van die praktijken zoals tijdens het offerfeest waarbij het bloed door de straten naar beneden stroomt. Het ergste wat je hier zag waren grote tonnen vol met vers vlees, mannen die met nog alleen een huid liepen en zenuwachtige geiten die nog op hun beurt wachten.
Met een boottocht van een uur bereikten we het schiereiland, daar waar we twee kerken hebben bezocht. De tocht over het meer was heerlijk; zonnetje, briesje wind, overvliegende pelikanen en een mooi uitzicht. En iedereen die bij Afrika alleen het beeld heeft van droge vlaktes waar leeuwen en giraffen rond lummelen, zou echt naar Ethiopië moeten komen. Omringd door ´bergen´ (voor mij zijn het meer een soort van glooiende hoogland heuvels, hoewel de hoogste ´heuvel´ hier wel de 4500meter passeert) waan je je op het schiereiland regelrecht in de tropen. Dichte vegetatie, kleine nauwe paadjes en rondslingerende apen. Schitterend!
De kerken zijn heel bijzonder (Kokke, ik heb extra opgelet!). Het zijn achthoekig gebouwen die bestaan uit 3 lagen, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Hoe dieper je tot het binnenste, de kern van de kerk komt, hoe heiliger. Alleen de buitenste ring is voor het gewone volk te betreden. In de kerk die wij hebben gezien zijn de muren volledig beschilderd met allerlei religieuze taferelen. De schilderkunst is op zijn zachts gezegd opmerkelijk. De kleuren zijn heel fel en het doet kinderlijk aan, in tegenstelling tot wat er soms uitgebeeld wordt. Het zijn geen kerken waar je echt in naar binnen kunt om zittend een mis te volgen. Wat je hier ziet is dat mensen buiten de kerk staan, soms leunend en kussend tegen een buitenmuur waarbij de mis te volgen is via luidsprekers.
Nadat we na twee kerken wel geloofde dat de rest er ongeveer net zo uit zou zien, zijn we met de boot naar de monding van de Blauwe Nijl gegaan. Daar is het niet zo hele indrukwekkende riviertje ineens een immens grote rivier geworden. Helaas hielden de nijlpaarden een siësta.

Op weg terug naar Gondar ben ik nog aangeslagen voor ´skin tax´. Aangezien het busstation dicht was werd mij verteld dat het knap lastig was om op Eerste Paasdag terug te reizen. Maar goede burgers als het zijn, wilde ze voor mij vanalles proberen. Dat ging me dan alleen wel meer dan het dubbele kosten. Aangezien ik op maandag gewoon les had, stemde ik daar mee in. Binnen vijf minuten was er een minibus en in minder dan 5 minuten zat deze helemaal vol. Met lokale bevolking die wel gewoon de 3euro betaalden! Alleen omdat je blank ben en ´de dollar hebt´, vinden sommigen dat ze het recht hebben om je meer te laten betalen. En dat terwijl ik hier werk voor een lokaal salaris, wat inhoudt dat ik minder verdien dan mijn collega´s! Gelukkig was ik wel al zo doorwintert dat ik niet, zoals gevraagd, meteen het hele bedrag in één keer betaalde. Desondanks nog steeds zo´n 1,40euro meer dan nodig. In de bus heb ik nogmaals gepoogd bij de conducteur om mijn teveel betaalde geld terug te krijgen, zonder resultaat. Ik had besloten dat ze in ieder geval het resterende deel, wat ik hun volgens hen nog schuldig zou zijn, niet ging betalen. Licht je mij op, dan hou ik me ook niet aan de regels! Of de chauffeur zich niet met zulke praktijk wilde verbinden of dat het kwam omdat ik een Ethiopische liedje mee zat te neuriën, na bijna 3 uren in de bus pakt hij ineens zijn geld en betaald hij mij terug!

Melkam Fasika!

Liefs, Fonda

https://picasaweb.google.com/109868384852740449876/20110422Tm20110424WeekendjeBahirDar#5599387883336855554