Een week uit het dagboek van. Deel 2

Maandag 5 december

Zelfs met de spierpijn van de yoga van zaterdag, wat ik na weken visite eindelijk weer opgepakt heb, zet ik me er vanochtend toch toe om mijn dagelijkse zonnegroeten te doen. Hoewel ik her en der wel smokkel met de lage plank en de opwaartse hond. Het lekker brood wat ik vorige week uit Addis Ababa meegenomen heb ter variatie van het eeuwige witte pistoletje, moet in de oven om nog eetbaar te zijn, en rond 7.45 loop ik richting werk. Als Sara, hoofd van de afdeling, na een week afwezigheid weer terug is, willen Asmare en ik meteen een afspraak met haar maken. Asmare, een collega fysiotherapeut, en ik werken samen aan het schrijven van een syllabus voor het continuous professional development (CPD) programma wat we in samenwerking met Handicap International schrijven. Met z´n achten schrijven we 4 tweedaagse cursussen voor fysiotherapeuten welke op nationaal niveau in de hoofdstad gegeven gaat worden. Wij hebben het onderdeel ´cerebrale parese (CP) bij kinderen´ op ons genomen. Sara had vorige week aangegeven dat we naast de powerpoints die we gemaakt hadden, ook een document moesten schrijven wat als basis informatie gebruikt kan worden voor diegenen die de cursus gaan geven. Was dat niet mede de reden waarom ik uren en uren aan die guideline, die guideline over onderzoek en behandeling bij kinderen met CP, heb gespendeerd? Deze guideline vormt juist al de basis van de hele cursus. En nu moeten wij nu soort gelijk document gaan maken alleen heet het dan ´module´?! Kost enige moeite maar dan ziet Sara ook in dat het dubbel werk is, en rest ons alleen het tijdschema nog om te maken.
Na een korte introductie in de Hollandse traditie van Sinterklaas, deel ik de pepernoten en chocoladeletter uit die ik van mijn familie gekregen heb. Helaas voor sommige collega´s dat tijdens het vasten geen dierlijke producten gegeten mogen worden, maar zelfs zonder die 3 monden is de schaal in no time leeg.
In de namiddag ga ik naar hotel-restaurant Lammergeyer, waar wifi is, om met mijn moeder en Koos te skypen. De goede verbinding, de lekkere machiato en de mooie tuin, hebben er voor gezorgd dat ik dit sinds kort tot mijn nieuwe skype plek gebombardeerd heb. Alleen vandaag is de verbinding dramatisch. Mijn moeder kan nog net vertellen hoe verrukt ze is omdat ze precies voor zich ziet waar ik zit, maar met Koos kan ik geen goed woord wisselen. Judith komt tevergeefs haar email doen en gefrustreerd lopen we samen naar huis. En dan zie ik dat Sinterklaas langs geweest is! Aan mijn voordeur hangt een kleine jutten zakje met daarin een lief gedicht, een sleutelhanger van een typisch Ethiopische koffiekannetje en magneetjes met ´oost-west-thuis-best´ erop. Ai… ik heb niets voor Annelies, de Nederlandse fysiotherapeute die hier nu les geeft en van die dit ongetwijfeld komt. Flans snel een gedicht in elkaar, zoek mijn kasten na naar iets geschikts en pak dat in in het Sinterklaaspapier wat van de chocoladeletter komt.
Maar dit is niet het grootste Sinterklaas geschenk wat ik vandaag gekregen heb. Op de afdeling hebben we een tienjarig jongetje die zijn benen niet meer kan gebruiken als gevolg van tuberculose in zijn wervelkolom. Zonder rolstoel zal hij zich billenschuivend met zijn handen voort moeten bewegen. Omdat wij geen geschikt rolstoeltje voor hem hebben, heb ik een mail gestuurd naar een mede VSO-ster die in de hoofdstad in een kinderrevalidatiecentrum werkt, of zij een organisatie of fonds weet bij wie wij aan kunnen kloppen. Binnen een uur mailt zij terug; zij schenken ons een rolstoel! Als Annelies met al haar overredingskracht er dan ook nog eens voor zorgt dat de familie, ondanks hun financiële nood, in het ziekenhuis kunnen blijven totdat de rolstoel er is, kan onze dag niet meer stuk. Dank je wel Sinterklaas!

Tot morgen,

Liefs, Fonda